حوالی ساعت نه و نیم صبح بود که به خوابگاه مرکزی رسیدم.
مثل همیشه اون سطل آشغال قراضه و بیخودی سر راه من بود! درست، رو اون یکی لبه ی جوب!
آخه بابا جان خود شما بیناها هم نمیتونید رد بشید که! چه برسه به ما!
یکی میشه به من بگه از کجای این جوب باید رد بشم آیا؟
به موازات جوب، در پیاده رو، به فاصله تقریبا نیم متر از همدیگه، با سطل آشغال، تیر برق، بساط آقای جورابفروش، گلدون بزرگی که شهرداری واسه تزیین محوطه کنار خوابگاه گذاشته و و و و خیلی چیزای دیگه مواجه میشی.
انتهای طول جوب هم تو پیاده رو منتهی میشد به درب ورودی بخش خواهران.
یا خدا! چی کار کنم؟
خوب! زانومو بزنم به سطل زباله بهتره تا بساط مردمو بعد پرش خراب کنم!
زانوم بترکه بهتره تا بعد پرش، ناخواسته به یه خانمی برخورد کنم و بعد، برام مسأله بشه و براش قسم حضرت عباس بخورم که به خدا عمدی نبوده.
ولش کن زانو رو! فدا سرتون.
-به به! آقا بهنام! پسر امروز لیسانسه رو تحویل میگیری اینقدر ناز میکنی و دیر میای. وای به حال وقتی که آقا دکتر بشی.
– برو بینیم بابا! خواب موندم! به ختم قرآن سایتمون هم نرسیدم. شماها هم همه تون نامردینا. هیچکدومتون نیومدین. اینهمه تبلیغ کردم، دریغ از یه بینا!
– خو مرد مؤمن! ساعتش خیلی ناجوره آخه.
-خو ولش کن! جزوه رو بیار بخونیم.
-الان میارم واسهت میخونم.
-یه دیقه واستا! تو چیچی لیسانس لیسانس میکنی آخه. هنوز که نه به باره، نه به داره. تا مدرک ندن، کجا قبول میکنن که تو لیسانسه ای! اصلا گیرم هم قبول کنن. لیسانس چه ارزشی داره براشون آخه؟ آقا اصلا ما وژدانا چه فرقی با دیپلمه ها تو جامعه داریم.
-بنده خدا! نمیدونی بدون! لیسانس به این نیست که مدرکشو بگیری. تو وقتی آخرین امتحان دوره کارشناسی رو بدی و مطمئن بشی که نمی افتی، تمومه! لیسانسی آقا! لیسانس.
-جزوه رو بخون بابا حال نداریم. اه! دلت خوشه! جیبت پره داری چرت و پرت میگی.
ساعت سه و نیم امتحان شروع میشد. تقریبا ساعت یک خودمو رسوندم دانشگاه.
نمیدونم، خخخخ! آخه یکی نبود بهم بگه که بنده خدا! آخه مگه ورزشگاه آزادیه تو دو ساعت زودتر میری. درا بسته نمیشه بابا!
-سلااااااااااااااام آقای نصیری، دانشجوی خوب ما!
-سلام خانم روشنی! خوبین؟ با زحمتهای ما؟
-زحمت چیه پسر خوب! تو این چهار سال که مسئول آموزشی دانشکده بودم، منضبطتر، مؤدبتر و کوشاتر از تو دانشجو ندیدم.
– خانم روشنی هندوانه ها خیلی بزرگه! نمیتونم حملش کنم.
– میتونی! راستی به سلامتی دیگه امروز کارشناسیتو میگیری دیگه! نه؟
– دلتون خوشه ها! تازه آخرین امتحانه! اووووووووووه! حالا کو تا مدرک بدن بهم!
– اگه شما مطمئنی که این درس رو هم پاس میکنی، کارشناس هستی. چه مدرک بگیری، چه نگیری. بعد، اصلا خوشم نمیاد که اینجوری داری خودتو دست کم میگیری! مگه حتما باید دکترا بگیری که واست ارزش داشته باشه؟
– چی بگم والا! ممنون. حلالم کنید
دیگه کم کم باید برم سر جلسه! خیلی دیر شده.
– ای بابا! بازم که شماره صندلیم تغییر کرده. اه
– بیا غر نزن دیه بینیما، اه! بیست و پنجی! بیست و پنج! نصیری امروز چته! با یه من عسل نمیشه خوردت! همه بچه ها دارن خودشونو میکشن که خیر سرشون بعد چهار سال، دارن یه …ی میشن. اون وقت تو اینجا حسین حسین راه انداختی؟ بیا برو امتحانتو بده شمر ذی الجوشن.
– ببخشید داداش! داغونم.
-آقای فاطمی! خدا رو شکر شما منشیم شدین.
-هههه! آره دیگه! به پست من خوردی. بیا بریم تو اتاق خودم! مراقبت میگه بیا اینجا. میدونی که اگه اینجا جواب بدی، شاید خدای نکرده دو نفر بفهمن جواباتو، بلکم ثواب بردی.
-خخخخ! بریم.
– آخرین امتحانته؟ تبریک باباااااااااااا! تو هم میری؟ ای بابا! عجبا.
– ممنون! چه فایده.
– باز نری رو منبرا! خوب شروع کنیم. اخماتم وا کن.
- خوب بچه ها عکس تکی.
-خخخخ! باز هم گله ای حمله کردند! خوب منم جا بدین نامردا! با عصام تیکه پاره تون میکنما! هههههه.
– تو هم بیا بابا! وگرنه یه محل میفهمن نمیخواستیم از آقا عکس بگیریم.
– هر هر هر! زهر مار! نیشتونو ببندین! منو بگو چرا میخوام بهشون افتخار بدم عکسم تو گوشیشون بیفته. نمیام اصلا.
– بیا حالا ناز نکن! نترس! زود پاک میکنیم که گوشیمون نسوزه! هاهاهاهاهاها.
-همه با هم بگین: سییییییییییییییییییییب! یک، دو، سه!
خوشحال باشم یا ناراحت؟
خوشحال باشم که بعد چهار سال، نتیجه زحماتم شد، کارشناسه حقوق؟
یا ناراحت باشم که با لیسانس، تره هم برام خورد نمیکنن؟
خوشحال باشم که وقتی با یه کیلو بستنی فالوده رفتم خونه تا بعد افطار بخوریم، تو آغوش مادرم، طعم خنده های بغض آلودشو حس میکردم؟ بغضی که ازش شوق میبارید.
یا ناراحت باشم که تازه انگار دیپلم گرفتم تو این زمونه نامرد.
خوشحال باشم بابت پس گردنی ای که بابام بهم زد و گفت: میدونستم تو هم یه چیزی میشی! اما حواستو جمع کن. دکتر هم بشی، بازم پس گردنت مال منه؟
یا ناراحت بشم که هنوز اول راهم.
شما بگین. الان دقیقا چه احساسی داشته باشم آیا؟
دارم دیوونه میشم
دلتون سفید
فقط لایک میکنم و میگم, پسر, باریک.
امیدوار باش.
امید, وار.
همین.
چاکرتم مدیری
میخوامت
می، خا، مت
سلام داداش! بابا سخت نگیر. یه جوری حرف میزنی انگار به آخر خط رسیدی. نه داداش. تو حتی میتونی دکتراتو هم بگیری.
پس خوشحال باش و سخت نگیر
به به!
بابا ثانیه شمار
نوکرتم به مولا
سلام
الحق که با چوب ۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ تنی کوفتن بر فرق سرت و قدرت تفکر ازت گرفته شده!
میخوندم میخندیدم!
نرسوندی ثواب نبردی!, اینجا مارو از خنده زدی تو دیوار!
خخخخخخخخ
برو شاد باش و لذت ببر
خیلیا تو این مملکت حتی دکترا دارن کسی براشون تره هم خورد نمیکنه
سلام امیر
آره
خودمم خندیدم
نمیدونم والا چی کار باید بکنم.
اعصابم میریزه به هم وقتی این همه زحمت بکشم و تازه اول راه باشم
درود تبریک تبریک امیدوارم که این آغاز موفقیتهاتون باشه
ممنون جنتلمن عزیز
سلام مبارکه بهنام عزیز. یادم به روز آخر لیسانس خودم افتاد. کی بود؟
..
..
..
..
..
..
..
آهان یادم میاد که شب رحل پیامبر بود.
..
..
..
..
سالش کی بود؟
..
..
..
..
آهان یادم اومد ۱۳۹۰
..
..
..
..
خب پس میشه تو تقویم پیداش کرد.
..
..
..
و
سلام
ممنون از شما داداش گلم
واقعا زود میگذره
خیلی
رفتم توی تقویم ببینم نمیدونم چرا نظرم ناقص ارسال شد! روز شنبه ۱ بهمن ۱۳۹۰ بود مطابق با ۲۷ صفر شب رحلت پیامبر (ص). امتحان ادبیات جهان دشتم ساعت ۴ عصر دکتر هاشمی استاد این درس بود. ایشون و دکتر نصر فقط در گروه با هیچیک از دو پیشنهادی که سال ۸۸ برای امتحاناتم دادم موافقت نکردند. مجبور شدم به همون شیوه سنتی یعنی آوردن منشی و… امتحان بدم اون موقع منشی بچه های نابینا را مرکز نابینایان دانشگاه تعیین میکرد منشی اون روز من خانم اصغری بودند اگه اشتباه نکنم دانشجوی رشته زبان انگلیسی بودند. خلاصه امتحان را دادیم و بعد بچه ها دور هم جمع شدند. یه گروه کلی ذوق داشتند یه گروه افسوس میخوردند که چه قدر زود گذشت یه گروه عکس یادگاری میگرفتند و یه گروه هم ناراحت بودند که چرا امتحان صائب را افتادند! من این وسط هیچ حسی نداشتم و کاملا برام عادی بود اگرچه از جدایی از برخی بچه ها ناراحت بودم. از روز اولی که وارد این رشته شدم گفتم من برای رفتن نیومدم من اومدم که بمونم! به محض اینکه رسیدم خونه کار خوندن برای کنکور را که متوقف شده بود از سر گرفتم. به لطف خدا مهر سال بعد دوباره برگشتم. الآن هم با وجود مشکلات زیاد و یک سال تأخیر دارم برای دفاع از پایان نامه آماده میشم. مصاحبه دکترا هم دادم و خیلی نگرانم. همه برام دعا کنید. ایها را گفتم که به این مطلب برسم. بهنام جان به لیسانس تحت هیچ شرایطی قانع نباش. با قدرت این مسیر را ادامه بده. انشا الله ارشد و بعدش دکترا و بعد هم تلاش بیوقفه برای هیأت علمی شدن.
انشا الله به امید اون روز.
موفق باشید. تا بعد
سلام
نه اصلا قانع نیستم
واقعا خاطراتتون قشنگ بود
ممنون
سلام بهنام عزیز!تبرییییییییییییک شاد باش
سلام بر محمدحسین عزیز
ممنون از لطفت داداش
سلام بهنام, خوشحال باش حاجی.
من که تازه چندروز پیش امتحانات ترم۲ را تموم کردم که موفقیتآمیز بود.
حالا مونده تا من کارشناس بشم, اگرچه الآنم هستم. خخخخخ
سلام امین جان
ممنون از کامنت داداش
سلام بهنام
من هم به نوبه خودم تبریک میگم داداش, امیدوارم اون بالا بالاها ببینیمت
فقط یادت باشه وقتی دکترا گرفتی باید ناپلونی بدیااااا,خخخ
در همه مراحل زندگیت موفق باشی انشالا, ایام به کام
سلام مهدی جان
ممنون داداش
خخخخ چشم
خیلی آقایی
سلام نه خوشحال باش که پس گردنت مال پدرت هست و خنده های مادرت پشته سرت .
خوشحال باش که همه تو دانشگاه تحویلت گرفتن و
کلا همین دیگه خوشحال باش تا همیشه خوشحال باش .
سلام شهاب جان
ممنون داداشی
اون اولی رو خوب اومدی
خخخخ
خوشحالم