باز هم من و حرفی تازه با تو

بنام خدا
سلام همدم تنهاییها و مونس غمهایم
حالم خوش نیست از غریبی شما
از بهم ریختگی دوستانم

از دردهای عزیزان و اطرافیانم

و از بیپناهی های خودم و هر لحظه گشتنم به دنبال راه شما
از این همه نوشتن و باز نرسیدن یک نامه از طرف خودت
چه بگویمت که هم رفیقی هم امام هم پدر هم برادر و هم مهربان تر از مادر اما
این بار حرف من این است:ازت گله دارم اما نه از خود خودت
به چه جرمی تو را از من گرفتند و مرا از تو دور کردند
به چه قصوری بین ما دیواری از جنس سنگی سرد اما خوش نگار کشیده شد
نه عزیز رفته از یاد دلم این روز پر از غروب را نمیخواهد
دلم عصری میخواهد چون صبحی دل انگیز که بتوانم
کنار خودت و زیر نگاه مهربانت
با زبان چشمانم کلمه به کلمه
حرفهای دلم را مستقیم برایت باز گو کنم
و حرف دلهای تمام آنهایی که از غمشان بیتاب شدم
از سلولهای خفقانآور سکوت
از سرگیجه های بازی دنیا
دردهایی که روزی مایه آرامشی بود
زخمهایی که مرهم دلی
و ناخوشیهایی که عین خوشبختی می مانست
و تمام بهت من این است
که اینها از اول هویت شان این نبود
عجب صبری داری آقا
و چه قلب پر درد و بزرگی
از هر وجب از این خاک پر از درد آدمهای غوطه ور را در دریای غم میبینی
و نگران دعایمان میکنی با اینکه دنیا مال خودت است
و آنقدر به لطف خدا قدرت داری که بشود همه چیز را تغییر دهی
اما نمیدانم چه حکمتیست که نمیشود
آنقدر متحیرم از این دنیای بیوفا که دیگر چیزی نمیدانم
توقعی بیجا نیست وقتی امنیت از هم میپاشد و دنیا وارونه جواب چرا های من عوض نشوند
پس دیگر ادامه نمیدهم فقط این را میگویم و میروم
همه هستی عالم
آیین پاک و روشنت همچون آتشی غیر قابل تحمل
دارد مهمان دستان ناتوانم میشود
شما را به خدایت
دعایمان کن
نجاتمان بده
دستمان را بگیر
قلبمان را آرام کن
و از بغض های سنگ شده حاصل از سیلیهای روزگار
به لطف و مهربانیت دریایی از اشک شوق فراهم ساز
هم چون کودکی سنگ خورده که از ناجوان مردی دوستانش با گریه و امید جبران و محبت به آغوش پدر و مادر پناه میبرد