شعر طنز مایه تیله از خودم

خوب به نام خدا و سلام به همه شما عزیزان.
خوب و خوش که هستید ان شا الله.
آقا چند هفته پیش تو گروه اسکایپیمون یکی از دوستان مصرع سلامت میکنم از دوری دور رو نوشتند و از ما خواستند که ادامش رو بریم.

من هم ی خورده طنزیات بهش اضافه کردم اما پراکنده.
چند روز پیش نشستم و جمع و جورش کردم و شد اینی که الان تقدیمتون میکنم.
از دکتر محمدقاسمی عزیز هم که در رفع اشکالاتی که وارد بود به من کمک کردند تشکر میکنم.
اگر دوست عزیزی احساس میکنه این توانایی رو داره که شعر رو دکلمه کنه, با راههای ارتباطی که تو شناسنامم هست در تماس باشه.
و اما شعر.
سلامت میکنم از دوریِ دور.
دعا کردم که تو افتی تهِ گور.
غلط کردم که گفتم دوست دارم
سرم را روی پاهایت گذارم.
تو گفتی که من عاشق تو معشوق.
بدین حیلت خوری با پولِ من دوغ.
به هرجا بنگرم روی تو بینم.
نشان از فرقِ بیموی تو بینم.
تو ای بیدین و آیین و شریعت.
تو ای مرغِ مگسخارِ طبیعت.
من از عشق و محبت در فرارم.
ز دستت پا به صحرا میگذارم.
ز بس کمهوش و بیمار و خرفتی,
نوشتم این همه از رو نرفتی.
سرِ جدت مجالی دیگرم ده.
اگر خواهی مرا سیم و زرم ده.
که آن مشکل گشا و راهکار است.
خردمند از فقیران در فرار است.
بچیدم این همه نیش و کنایه.
که باز آرم سخن از تیله مایه.
ز آن برگی که سبز است و درخشان,
که باشد حبِ ما بر آن فراوان.
ز پول آن کاغذِ زیبا و خوشنام,
بگویم گرچه باید افتم از بام.
تصور میکنی من را بخیلی
که دارد ثروت و مال کثیری؟
نه من آن پولدارِ بینیازم.
که چون رنگش ببینم دل ببازم.
بگفتم در نکوهش مصرعی چند.
نیَم در خور ولی باشد ز من پند.
که ثروت گرچه نیک و خوب باشد,
اگر هم پیشِ ما محبوب باشد,
گر از یادت بری مردانگی را,
بیابی با جهان بیگانگی را.
پس ای مردِ خردورز و خردمند.
تمامش میکنم در لحظه ای چند.
اگر کلِ جهان در پول یابی,
خودت را برده بر آن غول یابی.
اگر فکر منال و فکر مالی
سیه روزی ولیکن بیخیالی
خوب دیگه همین بود باز میگم اگر دوستی میتونه دکلمش کنه با ما در ارتباط باشد